Dnevni list Blic je u svom nedeljnom kulturnom dodatku 17. aprila doneo prikaz zbirke fantastičke proze i poezije Jovana Ristića “Godine u magli”. Tekst je objavljen u rubrici “S+F=SF”, koju vodi književni kritičar Slobodan Ivkov, a koja je namenjena predstavljanju knjiga iz domena popularne nauke i fantastike. Prikaz Ristićeve knjige prenosimo u celosti:
FICTION Godine u magli AUTOR: Jovan Ristić IZDAVAČ: Niški kulturni centar BROJ STRANA: 222 ISBN: 978-86-83505-35-7 POVEZ: Mek CENA: 570 dinara
Novinar Agencije Beta i pisac Jovan Ristić (1973) bio je jedan od organizatora Festivala srpskog filma fantastike, kao i konvencije Beokon, srpskog pandana svetskih SF i F skupova, ali je i objavljivao tekstove o različitim oblastima kulture i disciplinama stvaralaštva (prikazi filmova, muzičkih događaja…), pa i pisao o društveno-političkim temama. Smeša iskustava se pozitivno odrazila na raznovrsnost njegove prve samostalne zbirke. Ona ni žanrovski nije čista (ima tu i F i SF storija, kao i sumornom svakodnevnicom socijalno obojene poezije), a ni formalno unisona (pored 11 priča, tu su i tri pesme). Stihovi nisu samo obični interludijumi među proznim tvorevinama različitog obima, već su funkcionalne potpore stvaranju oporog lokalnog splina jedne retko ubedljivo dočarane mračne atmosfere Beograda, koji okružuje otuđene žitelje fantastičnog sveta i svedoči o njihovim uglavnom turobnim sudbinama. Tako pesma “Tramvajski valcer”, samo potencirajući našu sveprisutnu bedu koja se ionako provlači kroz prethodnu priču “Barbara i prijatelji” ( u kojoj razgovor ćerke sa njenom lutkom postaje povod porodične tragedije) opisom putnika i atmosfere na liniji br. 7, nagoveštava narednu storiju “Posetnica” – u kojoj je prazna flaša od pića nekakav emotivni “mekgafin”.
Novinar Agencije Beta i pisac Jovan Ristić (1973) bio je jedan od organizatora Festivala srpskog filma fantastike, kao i konvencije Beokon, srpskog pandana svetskih SF i F skupova, ali je i objavljivao tekstove o različitim oblastima kulture i disciplinama stvaralaštva (prikazi filmova, muzičkih događaja…), pa i pisao o društveno-političkim temama. Smeša iskustava se pozitivno odrazila na raznovrsnost njegove prve samostalne zbirke. Ona ni žanrovski nije čista (ima tu i F i SF storija, kao i sumornom svakodnevnicom socijalno obojene poezije), a ni formalno unisona (pored 11 priča, tu su i tri pesme). Stihovi nisu samo obični interludijumi među proznim tvorevinama različitog obima, već su funkcionalne potpore stvaranju oporog lokalnog splina jedne retko ubedljivo dočarane mračne atmosfere Beograda, koji okružuje otuđene žitelje fantastičnog sveta i svedoči o njihovim uglavnom turobnim sudbinama. Tako pesma “Tramvajski valcer”, samo potencirajući našu sveprisutnu bedu koja se ionako provlači kroz prethodnu priču “Barbara i prijatelji” ( u kojoj razgovor ćerke sa njenom lutkom postaje povod porodične tragedije) opisom putnika i atmosfere na liniji br. 7, nagoveštava narednu storiju “Posetnica” – u kojoj je prazna flaša od pića nekakav emotivni “mekgafin”.
