Osam priča Uroša Petrovića, objedinjenih u zbirku indikativnog naslova Priče s one strane, pripadaju različitim domenima fantastičnog: od SF priča kakve su Levitron, zaokupljen fenomenom paralelnih stvarnosti, i Predavanje, koje se gradi na fonu zamisli o mogućem sukobu ljudske i neljudske inteligencije u nekoj neodređenoj hiper tehnološkoj budućnosti, preko fantastike s elementima horora (Međustanica) ili priče o duhovima (Lutka i perla, Haljina), do pripovedaka poput Gospodara Bubamara, Edijevog traga… i Projekcije, u kojima u efektno ocrtan, prepoznatljiv svet naše svakodnevice – prodire čudesno i fantastično.
Sve ove pripovetke objedinjene su specifičnom igrom i preplitanjem realnog, čudnog i čudesnog, što se često ostvaruje kao neočekivan preokret, završna poenta kojom se one približavaju poetici kratke priče. Istovremeno, ovo preplitanje uspostavlja dubinska značenja koja objedinjavaju i povezuju Petrovićeve pripovetke u osmišljenu celinu. Čak i naglašeno satirična priča Edijev trag…, koja se duhovito poigrava stereotipom o sudbinskoj ukletosti balkanskog prostora i njegovom demistifikacijom – sadrži elemenat fantastičnog, dat kao parodijska prekognicija mogućih tokova budućnosti i kao prikaz delovanja domino-efekta. Zato što je , propada sedište Evropskog parlamenta na Crnom vrhu i ne otvara se svetla prespektiva Balkana. Kao da se u zaveru protiv ovog uključio i sam Bog, dajući pogrešne ili teško razumljive znakove svoje volje, gnevan, valjda, zato što su mu se Balkanci okrenuli. Satirično-humoristički sloj priče ne poništava, dakle, elemenat fantastičnog, već funkcioniše kao podloga na kojoj se ono gradi i ispoljava.
Isto važi i za pripovetku Gospodar Bubamara, zasnovanu na efektnim krokijima Radeta Kostića Žota, bivšeg sportiste i uspešnog trenera, kojem je fudbal odavno postao samo poprište unosnih, manje ili više legalnih, poduhvata, i osiromašenog Miloša Arsića, zaljubljenika u fudbal i ne naročito uspešnog trenera, koji, prividno, nije ništa doneo s Dalekog istoka. Po glavnim crtama zapleta ova pripovetka se gradi na poznatom humorističkom obrascu . Miloš Arsić uspeva da obmane prevejanog Kostića, i iz toga proističe satirični naboj pripovetke. Žoto biva obmanut zbog vlastite grabljivosti, beskrupuloznosti i spremnosti da bez oklevanja iskoristi tuđu slabost i naivnost. Istovremeno, Arsić se od naivčine, zaluđenika fudbalom i gubitnika, preobraća u nosioca čudesnih, tajnih znanja i moći, ali i pronicljivog manipulatora, koji samo prividno ne poznaje mračno naličje igre. Najzad, u farsičnom finalu priče potvrđuje se da on jeste i romantičar kome su fudbal i Of Ka Beograd ipak važniji od novca i sigurnosti. Pobeda Ofke u državnom prvenstvu i ulazak u Ligu Šampiona, deluju poput obaveznog bajke i unose u pripovetku osobeno satirično sagledavanje našeg mentaliteta – uspeh se može postići samo čudom, a ne radom i upornošću.
Čak i u pripoveci koja je gotovo u potpunosti zaokupljena onostranim, poput Međustanice, jasno se prepoznaju i elementi svakodnevice. Sablasni upravnik Međustanice, prve etape na putu mrtvih, advokat Jovica K. Vuk, koji prima svoje upravo preminule klijente i sređuje njihove nezavršene poslove – nesumnjivo je biće povišene moći, ali, istovremeno, i tipični advokat-budžaklija, vlasnik prašnjave, memljive i zapuštene kancelarije u starinskoj zgradi, koji traži i nalazi , a nepotizam, mućke, manipulacije i podvale deo su njegovog sablasnog poslovanja. Tako uvid u rad Udruženja sadejstva sa prirodom, čiji članovi jedini , on koristi da zaštiti unuka od neizbežne smrti. Na osnovu uvida u dosijee, on bira, pogodne žrtve za svoju podvalu, navodi ih da izgube život i manipuliše njima u smrti. U duhovitom završnom preokretu, poriču se uvređene predstave o neumoljivoj, suštinskoj pravednosti i neotklonjivosti smrti i, kao tragikomična kulminacija pripovetke, vaspostavlja se saznanje da privilegije, veze, srodstvo mogu pomoći i s one strane života.
Preokret realističko-psihološkog portretisanja likova i njihovih postupaka u čudesno i natprirodno, sadrži i završna pripovetka zbirke Projekcija. Osveta omalovažavanog i ismevanog pripovedačevog sadruga prividno funkcioniše kao racionalno objašnjenje čudesnih zbivanja. On, izazvan podsmešljivim i neprimerenim nadimkom Tigar i stalnim kinjenjem, navodi pripovedača da pojede picu sa halucinogenim pečurkama. Čudesna viđenja se time racionalno motivišu, pod dejstvom gljiva pripovedač doživljava banalni crtać kao remek-delo i otkrovenje suštine. Međutim, ovo racionalno objašnjenje poriče se završnim preokretom. Vizija talismana u zidu, sagledana pod dejstvom gljiva, nije obmana opijenih čula. Talisman je tamo gde ga je pripovedač video:
Predmet koji sam tu pronašao bio je prelep i neobičan. Izgledao je baš kao u onom filmu.> Ovim se, istovremeno, preko sposobnosti da se slede snovi i vizije i da se čudesno prihvati – ponovo vaspostavlja suštinska duhovna nadmoć pripovedača Projekcije. Duh traganja i odvažnosti, avanturistički impuls da se zagleda ispod površine stvarnosti, prihvatanje čudesnog – jesu jedina zaštita većine Petrovićevih junaka. Roman i Isidora, junaci Međustanice, jesu žrtve manipulacije Jovice Vuka, ali u odluci da se sjure u nepoznato ima i istinskog trijumfa. Isidora zadovoljava istraživački impuls koji je već naterao da po zarđalom lancu siđe u bunar u kome se otrovala metanom, a Roman nalazi pravi smisao svog bizarnog hobija – skupljanja skupih baterijskih lampi. Ovako gledano, njihova odluka da pođu do sledeće stanice smrti, one s koje nema povratka, nije poraz već čudesna avantura.
Komunikacija sa onostranim različito se okončava za Petrovićeve junake. Katarina, devojčica iz pripovetke Lutka i perla s lakoćom uspostavlja kontakt sa svetom duhova, preko perle iz ogrlice koju je pokidala kao beba, dok njena majka ostaje u nenarušivom oklopu realnosti. Nasuprot Katarini, pripovedač Haljine ostaje tragično sputan u prostoru između ovog i onog sveta. Zajedničko za sve njih ostaje egzistiranje u svetu u kojem su granice realnog i fantastičnog trajno narušene. Svet racionalnih objašnjenja i čvrstih fizičkih zakona doima se u ovim pričama poput mehura od sapunice koji se svakog trenutka može rasprsnuti u dodiru s onostranim.
Petrovićeva zbirka spregnuta je i osobenim autorovim ilustracijama. Upravo zahvaljujući crtežu shvatamo da je talisman koji pripovedač Projekcije nalazi u zidu isti onaj čiji crtež daje Jovica Vuk svojim mrtvim klijentima, obećavajući im vraćanje u život ako razreše njegovu tajnu. Crteži i fotografije utkivaju se u zbirku kao njen nezaobilazan deo, i onda kada poput talismana, levitrona umotanog u crni saten ili puža s dve kućice predstavljaju neposredno otelovljenje onostranog, i kada potiču iz naše svakodnevnice poput fotografije ogrlice ili psa, i onda kada tu stvarnost preoblikuju poput fotomontaže prepunog stadiona OFKa Beograda. I ove ilustracije emaniraju osoben odnos prema svetu, obojen snažnim humorom i duhovitošću, koja kulminira u beleški o autoru. Stilizovana poput enciklopedijski uniformnih bio-bibliografskih beleški koje obično čine deo uobičajene opreme knjige, ali sadržinski bitno pomerena – ova beleška se, poput pripovedaka, poigrava prirodom realnosti, iskušavajući njene krhke granice. , uvlači nas s lakoćom u slojeviti, zagonetni, duhoviti svet svojih Priča s one strane.
Osam priča Uroša Petrovića, objedinjenih u zbirku indikativnog naslova Priče s one strane, pripadaju različitim domenima fantastičnog: od SF priča kakve su Levitron, zaokupljen fenomenom paralelnih stvarnosti, i Predavanje, koje se gradi na fonu zamisli o mogućem sukobu ljudske i neljudske inteligencije u nekoj neodređenoj hiper tehnološkoj budućnosti, preko fantastike s elementima horora (Međustanica) ili priče o duhovima (Lutka i perla, Haljina), do pripovedaka poput Gospodara Bubamara, Edijevog traga… i Projekcije, u kojima u efektno ocrtan, prepoznatljiv svet naše svakodnevice – prodire čudesno i fantastično.
