Knjiga Radmila Anđelkovića Oko za drugi svet je hibridni roman sastavljen od nekoliko pripovesti razbacanih u vremenu ali povezanih jednom zajedničkom – onostranom niti. Namera pisca je bila da otvori nove prostore tamo gde oni, na perceptivnom nivou, naizgled prestaju – naime – smrću pojedinca. Rešenje uključuje ne samo prevazilaženje nemogućnosti putovanja kroz vreme već i stvaranje paralelnog, fizičkog prostora koji u sebi sadrži svet u kojem obitavamo ali na sasvim subjektivnom nivou. Jer taj svet se gradi kao slagalica ličnih iskustava umrlih.
Upravo je ta izgradnja, i ujedno otkrivanje novog sveta, tema ovog romana. Iskustvo preneto iz nama poznatog i proživljenog života jedino je vidljivo u tom novom, zagrobnom svetu, a sve ostalo je zavijeno u maglu nepoznatog – neviđenog.
Roman ima i elemente trilera. U naporu da se osvoji novi život i mesto na kojem bi se on živeo dolazi do sukoba između ovdašnjih ljudi i ljudi iz svemira, koji su tamo ko zna kad i kako dospeli i sada žele da se vrate iz rasejanja i iznova ujedine u smrti doživljenoj kao jedna nova, opipljiva egzistencija. Sukob je prikriven jer je svest o zagrobnom svetu skoro nepoznata domorocima, u potpunosti istisnuta iz tradicije i sačuvana jedino u nerazumljivim elementima folklora, a došljaci iz svemira lukavstvom odvlače ljude sa Zemlje pokušavajući da tako rezervišu čitav novi svet samo za sebe.
Međutim, ne ide sve po planu. Ne žele svi domoroci da napuste Zemlju, a među njima i jedan koji je vodič kroz sada već skoro potpuno opustele prostore Balkana, neraskidivo vezan nostalgijom, ili možda nekom još jačom i neobjašnjivom, sudbinskom silom. Stvara se neobično savezništvo rođaka razvejanih po vremenskoj liniji koje spaja buduće i prošlo u tačku u kojoj se sukob jedino i može razrešiti. Vodič, koji je ujedno i svetlost koja obasjava maglovite prostore zaživota, postaje središnja ličnost ovog zapleta. Hoće li njegovo ubistvo rešiti bitku u korist osvajača ili, možda ne?
Borba se odvija u pravoj vremenskoj fugi u kojoj posledice često prethode uzrocima. Manevri u prostoru i vremenu, kao svojevrsna rekapitulacija proživljenog, odlučuju o daljem opstanku vrste. Nekad je život, a nekad smrt, najdelotvornije rešenje.
Još jednom, Radmilo Anđelković je odigrao kartu koja čitaoca uvodi i navodi u neobičnu poziciju iz koje drugačija logika nadograđuje onu na koju smo se navikli i koja oko nas gradi neprobojni zid magle. Postoji sila koja se trudi da nas što više uvije u nju, ali postoje i oni koji svojim nesputanim kretanjem obasjavaju, stvaraju i oslobađaju devičanska prostranstva u kojima se može postojati potpunim prevazilaženjem predubeđenja koja su sastavni deo čovekove uslovljenosti.
